O zarządzaniu projektami i zrównoważonym rozwoju

W tym artykule spojrzymy na koncept znany jako Metoda MoSCoW, która stanowi nieoceniony klucz dla PMów, zwłaszcza tych, którzy dopiero rozpoczynają swoją przygodę z projektami.

Historia MoSCoW:

Metoda została opracowana przez specjalistę ds. rozwoju oprogramowania Dai’a Clegg’a, podczas jego pracy w firmie Oracle (dostawcy systemu NetSuite). Projektując swoją metodę Clegg chciał stworzyć platformę dla ustalania priorytetów projektów o określonym czasie. MoSCoW swoje korzenie ma w metodyce DSDM (Dynamic Software Development Method). To jedna z pierwszych (jeśli nie pierwsza) metod Agile. W szczególności jego metoda przeznaczona była dla inicjatyw przeprowadzanych w ramach wdrożeń/uruchomień systemów. Metoda ta stała się jednak bardzo popularna i może być używana w różnych aspektach.

Must-have (Muszą Być): Niezbędne elementy, które są kluczowe dla sukcesu projektu.

Czyli co?

Wszystko to, co jest obowiązkowe. Jeżeli nie masz pewności, co powinno być w Hust-haves, to zadaj sobie pytania:

Co się stanie, jeśli ta funkcjonalność nie zostanie zaimplementowana w systemie?
Czy projekt/produkt będzie w stanie działać efektywnie bez tej konkretnej funkcjonalności?
Czy istnieje możliwość, żeby produkt/system nadal działał pomimo braku tej funkcjonalności?

Should-have (Powinny Być): Wymagania, które mają wysoki priorytet, ale nie są krytyczne dla natychmiastowego wdrożenia.

Tzn. jakie?

A no takie, które są ważne, ale nie na tyle, by zrobić je w pierwszej kolejności. Mogą się pojawić w przyszłym wydaniu, np. ulepszenie. Bez nich produkt/system nadal będzie działał.

Could-have (Mogą Być): Elementy, które są mile widziane, ale nie są konieczne.
Won't-have (Nie Będą): Aspekty, które zostały zdecydowanie odrzucone w danym etapie projektu.

Precyzyjne określenie grupy Won't Have w wymaganiach projektowych odgrywa kluczową rolę w kontrolowaniu zakresu projektu. To narzędzie pozwala skutecznie zdefiniować granice projektu, unikając niepotrzebnego rozszerzania zakresu. Umieszczenie pewnych funkcjonalności w tej grupie stanowi jasny komunikat, że choć mogą być wartościowe, nie są obecnie priorytetowe. Dzięki temu zapobiegamy poszerzaniu zakresu projektu, utrzymując jednocześnie klarowność i skupienie na kluczowych aspektach realizacji projektu.

Przykład zastosowania:

Wyobraź sobie, że jesteś projektantem tworzącym aplikację mobilną do planowania podróży. Przy użyciu Metody MoSCoW, najpierw zidentyfikujesz Must-have, czyli funkcje, które są absolutnie niezbędne dla użytkowników, takie jak rezerwacja biletów, planowanie trasy i powiadomienia o zmianach.

Następnie przechodzisz do Should-have, takich jak integracja z mapami offline, personalizowane rekomendacje miejsc i łatwy dostęp do informacji pogodowej na trasie podróży. Te elementy są ważne, ale projekt może istnieć bez nich.

Coult-haves to dodatkowe funkcje, takie jak tryb nocny w aplikacji czy integracja z platformami społecznościowymi, które dodają wartość, ale nie są kluczowe.

Na koniec Won't-haves obejmuje rzeczy, które na obecnym etapie projektu są zdecydowanie odrzucane, takie jak funkcja gry wideo czy chatbot na żywo.

Inne sposoby priorytetyzacji:

Metoda 100 Punktów/Monopoly Money:
- Polega na przypisaniu określonej ilości "punktów" lub "pieniądzy Monopoly" do poszczególnych elementów backlogu. Zespół musi rozdzielić dostępne zasoby proporcjonalnie do wartości, jaką dany element ma dostarczyć.

Macierz Impact/Effort:
- Wykorzystuje prostą macierz złożoną z dwóch osi: "Effort" (wysiłek) i "Impact" (wpływ). Elementy są umieszczane w jednym z czterech kwadrantów, co pomaga określić, które zadania są najważniejsze.

RICE Scoring Model:
- Ocenia elementy backlogu na podstawie czterech czynników: "Reach" (zasięg), "Impact" (wpływ), "Confidence" (pewność) i "Effort" (wysiłek). Tworzy się wskaźnik RICE Score, co ułatwia porównywanie i priorytetyzację.

Autor: Monika Kidyba

Priorytetyzacja - metody.